سقفِ خیال

هیچ وقت فکر نمی کردم به جایی برسم که تو مدرسه ، در خوشحال ترین و بشاش ترین حالت خودم باشم. مدرسه تنها جاییه که میتونم در اکثر مواقع خودم باشم.خودِ خودم.زهرایِ واقعی با همۀ تناقصای شخصیتیش.با همۀ غر زدناش،تنبل بودناش،قهقه زدناش،یهویی پوکر شدناش و گاه و بی گاه فلسفی حرف زدناش و صد البته به قول مبینا همسر گزینی هاش.
درستش اینه که بگم این پنج حرفیِ نفرت انگیز با وجود آدمایِ توشه که دوست داشتنی میشه . با حضورِ نیلوفر،لیلا،الماس،توس،مبینا و زهرا.این شیش نفر پررنگ ترین آدمای این روزایِ منن.انگار که یه هایلایت نارنجی برداشته باشی و رو اسماشونو رنگی کرده باشی.
با شناختی که از خودم دارم میدونم هیچوقت نمی تونم بهشون بگم که چقدر دوستشون دارم و چقدر برام عزیزن{قلب}




+نتیجۀ اختتامیۀ جشنواره فیلم فجر این بود که الان آرشیو فیلمای امیر جدیدی تو فلشِ منه که دست نیلوفره.خیلی جدی امروز داشتیم دربارۀ جشنواره حرف میزدیم که تهش به این نتیجه رسیدیم که تهش کامبوزیا پرتوی میمونه و ما:/
+از اون جوهر لیمو که فرانک دم در داشت به همۀ بچه ها میداد میخوام.{چگونه معدۀ خود را نابود کنیم}
+فقط اونجا که هی میرفتم کنار پنجره میگفتم هوا به نظر آلوده میاد و یه شصت هفتاد نفری پشت سرم میگفتن همینطوره و همون موقع بارون اومد:/
+معلم جغرافی:کسی که میخواد مهاجرت کنه باید یه استعدادی،سرمایه ای یه فایده ای برای اون کشور داشته باشه.من:پا قدم چی؟کسی که پا قدمش خوب باشه رو نمیخوان؟